رمضان ماه نزول قران ماه رحمت و مغفرت الهی ماه سفره های آسمانی در سر تا سر کشور های جهان سایه افکنده است و مومنان  در این ماه با روزه داری خود از خداوند درخواست بخشش گناهان و سیر تکاملی نفس را می طلبند.

چقدر زود گذشت بچه که بودم صبح ها با صدای مناجات اهل محل و  مساجد بیدار می شدم  آن موقه روزه نمیگرفتم چون سنم اقتضا نمیکرد اما همیشه ندای مناجات و اذان در گوشم بود و صفا و صمیمیت خاصی داشت.

کم کم زمان گذشت شب و روز سپری شد و بزرگ شدم و از دیروز های  نه چندان دور به امروز زود گذر آمدم و از فردا می ترسم .چقدر تحول چقدر تغییر نمیدانم اما دیگر از صفا و صمیمیت آن روز ها خبری نیست از مناجا تهای سحر مردم محل از صدای مناجات مساجد ؛ اگر هم هست مثل سابق نیست .

غروب که می شد بعد از افطار  مسجد ها شاهد جوانانی بود که برای خواندن قران به آنجا می رفتند دعا می خواندند و مناجات میکردند .

به یاد دارم سحر هایی را که با اشتیاق برای مناجات کردن و بیدار کردن مردم به مسجد می رفتم  حتی  دوستانم را هم بیدار میکردم و چند نفری برای مناجات و خواندن دعای سحر به مسجد محل می رفتیم چقدر خوشحال بودیم و صاف و ساده .

و امروز در اتاقی محبوس نشسته ایم خود را زندانی بی توجهی کرده ایم  رمضان می آید و تمام میشود نه از ختم قران خبریست نه از دعا و مناجات  خودم را میگویم .

نه از سادگی خبریست و نه از صمیمیت شاید ما با هم بد رفتار میکنیم شاید هوای همدیگر را نداریم شاید افکار همدیگر را قبول نداریم .

امروز که روحانی داریم  چرا ؟ چرا هیچ کس جذب مسجد نمی شود ریشه این کار در چیست در کدام خاک ریشه کرده  شاید خاکش آلوده باشد که ریشه حرکت نمیکند و شاید در منجلابی ریشه دوانده که باید زمینه ساز این کار شویم ریشه را پیدا کنیم خاکش را عوض کنیم شاخه های این درخت را هرس کنیم  رنگی تازه به شاخه هایش بدهیم این درخت را بارور کنیم تا همه از میوه هایش استفاده کنند.

کجایند مردان بزرگی چون مرحوم ملا حیدر سناپور که قران را خط به خط به جوانان این روستا آموخت .

کجایند جوانانی همتای مرحوم علیرضا سنا پور معلمی که جوانیش را صرف خدمت به خلق خدا و اموزش قران کرد .

کجایند مردان و زنانی که دلشان برای این خاک می سوخت و تلاش میکردند .

وامروز چه کسانی این کار ها را انجام میدهند .

دیروز آموزش قران و معرفت سرمشق جوانان و پیرمرد های ما بود  و امروز ناجوانمردی سر مشق خیلی های ما  اول خودم را میگویم .

دیروز عشق به این خاک سر لوحه ما بود و امروز عشق به یک صندلی خیلی  ها را اسیر خود کرده است .

دیروز عمل کردن در سر فصل زندگی ما بود و امروز شعار و پز دادن به ساخت یک صندلی سر فصل زندگی ماست .

دیروز مرد بودیم و امروز نامرد  دیروز به فکر خاک زادگاهمان بودیم و امروز به فکر خاک کردن جوانان روستا .

از دیروز و امروز نوشتن شاید سودی نداشته باشد ولی این حرفها را زدم تا شاید خودم به خودم بیایم  خودم بدانم که کارم اشتباه است خودم بدانم زندگی فقط ساختن یک صندلی نیست ساختن یک مکان نیست  زندگی ساختن اینده جوانان و مردمان شریف روستایم است .

نوشتم تا بدانم زندگی کسی را بیگناه به دار انداختن نیست زندگی گرفتن دست خطا کاریست برای هدایت او .

نوشتم تا بدانم زندگی گذشت دیروز و امروز و فرداست و درنهایت این خاک ما را در آغوش  می گیرد خواه خوب باشیم  خواه بد .

طاعات و عبادات قبول

کوچک همه شما علی همرائیان نژاد 

نظرات شما عزیزان:

rrr

ساعت15:30---9 مرداد 1391

سلام چند سال پیش که ما یه کم کوچیک بودیم می رفتم پیش زائر رسول فرزانه قران را نشونمون میداد.

برای چی کسی از اون نمیخواد که کلاس قرآن را برای بچه شروع کنه .

یادم میاد که وقتی که تابستون می شد همه می رفتم اسم می نویشتیم برای مکتب ف ولی الان که از این مکتب ها خبری نیست نمی دونم مشکل چیست شاید مشکل ما خودمون باشیم ،شاید هم ...

دستتون درد نکنه مطلب زیبایی نوشتید.
پاسخ:آره واقعا شاید مشکل از خود ماست

........

ساعت11:42---9 مرداد 1391

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: